Komunikat w zakresie zasad komercyjnego wykorzystania infrastruktury finansowanej w ramach Działania 13.1 PO IiŚ po zakończeniu trwałości projektu
W związku z możliwością komercyjnego wykorzystania infrastruktury badawczej powstałej w ramach działania 13.1 PO IiŚ Instytucja Wdrażająca (IW) informuje, że beneficjent jest zobowiązany do zachowania zgodności z przepisami o pomocy publicznej przez cały okres życia inwestycji, nie tylko do końca okresu trwałości projektu. Analogiczne podejście należy zastosować w sektorze naukowo – badawczym. Zachowanie trwałości projektu przez beneficjenta w okresie 5 lat od daty płatności końcowej odnosi się więc do zapewnienia trwałości projektu w rozumieniu art. 71 rozporządzenia i nie powinno mieć wpływu na inne obowiązki lub prawa beneficjenta wynikające z umowy o dofinansowanie lub odpowiednich przepisów.
W związku z tym, komercyjne wykorzystanie wszystkich elementów projektu (działalność pomocnicza) nie powinno przekraczać 20% przez cały przyjęty dla projektu okres amortyzacji. Okres amortyzacji poszczególnych składowych projektu może być różny. Każdy ze składników powinien podlegać mechanizmowi monitorowania we właściwym dla niego okresie amortyzacji. Nie jest możliwe przyjęcie średniego okresu amortyzacji dla wszystkich składników infrastruktury i stosowania mechanizmu w tym uśrednionym okresie. Jest natomiast możliwe przyjęcie dla wszystkich składników danej infrastruktury jednolitego okresu równego okresowi amortyzacji tego składnika infrastruktury, który amortyzuje się najdłużej. Z punktu widzenia przepisów o pomocy publicznej pełne rozliczenie dofinansowanej inwestycji nastąpi dopiero po upływie przyjętego dla niej okresu cyklu życia. W związku z tym, rozpoczęcie prowadzenia działalności komercyjnej (działalności pomocniczej) po okresie trwałości podlega takim samym zasadom jak rozpoczęcie takiej działalności w trakcie tego okresu. Jest ono zatem bezpośrednio powiązane z dofinansowanym projektem i wymaga od beneficjenta monitorowania na zasadach określonych mechanizmem monitorowania i wycofania, oraz współpracy z właściwymi instytucjami systemu wdrażania EFSI, tj. z instytucją będącą stroną umowy o dofinansowanie projektu oraz Instytucją Pośredniczącą.
W odniesieniu do zagadnienia podatku od towarów i usług przypominamy, że zgodnie z treścią oświadczenia o kwalifikowalności VAT stanowiącego załącznik do Umowy o dofinansowanie projektu, beneficjent zobowiązuje się do zwrotu zrefundowanej w ramach projektu części poniesionego VAT, jeżeli zaistnieją przesłanki umożliwiające odzyskanie tego podatku. Treść oświadczenia nie odnosi się jedynie do okresu obowiązywania Umowy oraz okresu trwałości Projektu, ale do całego okresu, w jakim beneficjent może nabyć prawo do odzyskania części poniesionego VAT zgodnie z art. 91 ustawy o VAT, tj. nawet przez okres 10 lat. Zmiana przeznaczenia infrastruktury powstałej w wyniku zrealizowanego Projektu POIiŚ w kierunku jej komercyjnego wykorzystania (albo komercyjnego wykorzystania w większym stopniu niż deklarowano w projekcie) zazwyczaj prowadzi do prawnej możliwości częściowego odliczenia podatku VAT przez beneficjenta w korekcie wieloletniej, o której mowa w art. 91 ustawy o VAT. Warto przy tym mieć na uwadze, że o niekwalifikowalności podatku VAT decyduje już sama prawna możliwość jego odzyskania, a nie to kiedy i czy faktycznie beneficjent skorzysta z takiego uprawnienia. Już samo pojawienie się prawnej możliwości odzyskania VAT w większym zakresie, niż przyjęto na potrzeby rozliczania projektu może pociągać za sobą powstanie kwoty wydatków niekwalifikowalnych. Jednocześnie podkreślenia wymaga brak bezpośredniego związku pomiędzy obowiązkiem zapewnienia trwałości projektu, a obowiązkiem dokonywania korekty podatku VAT.
Fot. Gettyimages.com